Θέλουμε ανθρώπους που πρώτα διακρίνουν το καλό σε κάθε τι και στο σκοτάδι ακόμα και έπειτα το κακό και το ανάποδο με σύνεση αλλάζουν. Που δε σκώπτουν, ειρωνεύονται και διακωμωδούν, αν εναλλακτικές δεν έχουν οι ίδιοι να προτείνουν.

Ανθρώπους που αυτοσατιρίζονται πριν το δικαίωμα να κρίνουν θεμελιώσουν, πρωτοπόροι για να γίνουν και παραδείγματα στην αλλαγή, που οραματίστηκαν και τεκμηριώνουν.

Πρόσωπα που δεν απομυζούν τη δύναμη από ομάδες, συντεχνίες και σινάφια, αλλά ατόφια την αυτοεκτίμηση από μέσα τους αντλούνε.

Συναξαριστές εμπειριών τούς θέλουμε κι όχι καθηλωμένους σε τόπους, σε συνήθειες, στα περασμένα.

Του διαφορετικού εραστές και του πρωτόγνωρου θιασώτες.

Πρόσωπα, που η γνώση της ματαιότητας, πείσμα ενάντια στο μηδέν τούς δίνει.

Που τα παιδιά, την οικογένεια, την ηθική ως πρόσχημα για την αδράνεια, τη χλεύη, τη φιλαυτία δεν παρουσιάζουν.

Ανθρώπους που ποτέ δε λεν «αυτό το ξέρω», αλλά θα το μάθω καλύτερα ακόμα.

Παράσιτα δε στέργουμε, που την ανασφάλεια προφασιζόμενα, ρουφούν τη δύναμη του άλλου και ευθύς μόλις τον ξεράνουνε, καινούργια θύματα γυρεύουν να προσκολληθούνε.

Παράφορους τους οραματιζόμαστε και πάντα ερωτευμένους με την οικουμένη.

Ιδανικούς μέσα στις ήττες τους και στις συγκυρίες με επίγνωση γενναίους.

Ανθρώπους που κερνούν κρασί το Χάροντα, την ασθένεια, τον πόνο, την οδύνη.

Θέλουμε πλάσματα τραγικά και αποφασισμένα, που στο Θεό Σε αγαπώ, αντί για προσευχές ψελλίζουν.

Κι εκείνους που παλεύουν για το αδύνατο, επειδή γνωρίζουν πως έτσι ξεριζώνεται το χάος.

Θέλουμε ανθρώπους που την καθημερινότητα σε καινούργιο θαύμα μετατρέπουν.

Και δε μεμψιμοιρούν ή παραδίδονται, γιατί στο ελάχιστο και στο ασήμαντο διάλεξε ο Πλάστης να κρύψει το σύμπαν όλο.

Ανθρώπους που γεννήθηκαν και οι αποφάσεις τους οι μικρές αλλάζουν την ιστορία και τη μοίρα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ευστράτιου Παπάνη "Ψυχολογία της Προσωπικότητας και Αυτοεκτίμηση"

Προσπαθήστε να μοιράσετε την αγάπη, σε πρόσωπα, στιγμές, καταστάσεις ή μνήμες και θα τη δείτε να ασφυκτιά, να αντιστέκεται, να αναδιπλώνεται, να αλλάζει.

Γιατί, ουράνια καθώς είναι, ενιαία και καθολική, δεν υποδιαιρείται, δεν τέμνεται, δεν αποσπάται, δεν κομματιάζεται, δεν προϋποθέτει.

Αλλά είτε ακέραια κι ανόθευτη χαρίζεται ατόφια στον καθένα είτε, επιμερισμένη,μεταμορφώνεται σε απωθημένο, σε έλλειψη, σε οργή, σε άμυνα και θλίψη.

Όταν, λοιπόν ο χρόνος την πολιορκεί και να την χωρίσετε σε επιμέρους διαστήματα επιβάλλει ή οι συνθήκες και οι συμβάσεις να την ορίσετε προτρέπουν, να θυμάστε πως όσα έχουν ζυμωθεί με το απόλυτο και για την αθανασία έχουνε μεθύσει, δεν επαιτούν το ελάχιστο, αλλά αναζωπυρώνονται με τους παράφορους παλμούς σας.

Στράτος Παπάνης

Απέναντι η Μικρά Ασία, μια πατρίδα και μια στεριά, που απλώνεται αδιάκοπη μέχρι τις εσχατιές της Κίνας.

Και απο την απεραντοσύνη αυτή να σε χωρίζει μόνο το θαλάσσιο στενό της Μυτιλήνης, άλλοτε γαλήνιο και αδηφάγο κάποτε, όση είναι η απόσταση ανάμεσα στο άπιαστο και το προσιτό.

Στράτος Παπάνης

Αναγκαιότητα της αλλαγής

Αν έχετε φτάσει από φώτιση, χάρη, ανάγκη, ηλικία μάθηση σε εκείνο το σημείο σοφίας, απόγνωσης, ή εξελικτικού οίστρου, ώστε να απομυθοποιήσετε κάθε κοινωνική σύμβαση, να αποκαθηλώσετε προσωπικές αξίες, να αμφισβητήσετε θέσφατα, να διακωμωδήσετε τις επιλογές σας, να αιφνιδιαστείτε από την ποιότητα των σχέσεων σας και να επιθυμήσετε να αναβαπτισθείτε στο συστατικό εκείνο, από το οποίο ήσασταν εξ αρχής πλασμένοι και προορισμένοι, δηλαδή την ελευθερία, έφτασε η ανελαστική, μα μεθυστική στιγμή, να αλλάξετε αμετάκλητα, δραστικά και απόλυτα τη ζωή σας είτε για να αποφύγετε την απελπισία είτε για να εξορύξετε τα λίγα ψήγματα ευτυχίας, που σας χαρίστηκαν ή σας εξουθένωσαν μέχρι να τα αποκτήσετε.

Σοβαρότητα και σοβαροφάνεια

Κι αν η πρώτη, η ελάχιστη προϋπόθεση στην τέχνη της καταιγιστικής αυτοβελτίωσης είναι να μην παραλύει η κρίση σας μπροστά σε αξιώματα, δόγματα, καθεστηκυίες ιδέες και σοφές παραινέσεις, για μία μόνο προτροπή καθόλου μην αμφιβάλλετε: Μην πάρετε ποτέ τον εαυτό σας στα σοβαρά, επειδή το μηδέν, που θέτει ο θάνατος στην εξίσωση της ζωής, καθορίζει το πρόσημο των πράξεων μας: Άλλοι ως μωροί το αγνοούν επενδύοντας σε ασταθείς πύργους δίπλα στην τρικυμία, άλλοι με οιμωγές υποτάσσονται στην κοινή, βάσκανο μοίρα και άλλοι επιμένουν να διασκεδάζουν στο έπακρο την απίθανη, πλην τεκμηριωμένη εύνοια να γεννηθούν στο διαστελλόμενο και αδιάφορο για τους άθλους μας σύμπαν. Κι αν η κοινωνία βρίθει από εσχατολογικά προβλήματα και τραγικές καταστάσεις αυτό εν πολλοίς οφείλεται στη σοβαροφάνεια των υποκριτών, που σαν τα νήπια βγήκαν για πρώτη φορά από το παιδικό κρεββατάκι, μπουσούλησαν στο διαρρυθμισμένο με κιγκλιδώματα δωμάτιο και στο προστατευμένο εξωτικό τους σαλόνι, σφετερίστηκαν την τροφή και τα παιχνίδια των αδελφών και τους πόρους της φύσης και επηρμένοι νόμισαν πως ερμήνευσαν την οικουμένη και καυχήστηκαν πως έπλασαν πολιτισμούς και κώδικες ακατάλυτους.

Αλλαγή και δυστυχία

Αν, λοιπόν, παρά την εγγενή ματαιότητα των επιγείων, είστε δυστυχισμένοι, η αναντίρρητη αλλαγή είναι επιβεβλημένη και αναπόφευκτη, ειδάλλως η αναπότρεπτη ψυχική διαταραχή, ο ανεξέλεγκτος νευρωτισμός και η νοσηρή εσωστρέφεια θα σας προσφέρουν αλγεινή διέξοδο με τίμημα την παραχάραξη της πραγματικότητας, την αλλοίωση των σχέσεων και την εξασθένηση της προσωπικότητας. Αλλαγή και προσκόλληση στην καθημερινότητα Εάν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων με την συγκεκριμένη, στερεοτυπική και κατηγοριοποιημένη συλλογιστική, εάν εντάσσεστε στους προσκυνητές της καθημερινότητας, με τις άκαμπτες περί παντός του επιστητού θεωρίες, με την προσκόλληση στο εδώ και τώρα και με την αφοσίωση στην πρόσκαιρη, ατομιστική ευδαιμονία και παρασυρμένοι από τη συνήθεια, τη δειλία ή τη βολεψη δεν έχετε αντιληφθεί τη σταθρότητα της ύπαρξης, η μεταβολή ίσως διασώσει τα προσχήματα: Το οικείο και το ασφαλές μπορεί να γίνουν αιτίες συναισθηματικών νεοπλασιών, που κανένα θεραπευτικό σχήμα ή κοκτέιλ φαρμάκων δεν εξαλείφει.

Αλλαγή και ευτυχία

Εάν όμως, είστε ευτυχισμένος, η έστω νομίζετε πως είστε, η επαναδιαπραγμάτευση των όρων που σας οδήγησαν εδώ και ο επαναπροσδιορισμός των παραγόντων της ικανοποίησης είναι προϋπόθεση διατήρησης ενός ολβίου βίου, γιατί το μερίδιο στη δυστυχία πλέον πρέπει να εξοφληθεί ακέραιο. Η αλλαγή είναι ένα άτοκο δάνειο της ευτυχίας

Στράτος Παπάνης

Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ήταν τοπία.

Άλλοτε με αυταπάτες ανθισμένα κι άλλες φορές για σπορές, που δεν ξέραμε τι θα καρπίσουν, οργωμένα.

Όμως σε τούτα τα μέρη μας επιστρέφει η αγάπη, σαν τάματα ανεκπλήρωτα σε παιδικά ξωκλήσια, στην αρχική ορμή να θυσιάσουμε και σε ελπίδες πρωτινές και νεκροφιλημένες.

Καυτά κυλούν στα μανουάλια τα θαύματα σε σώματα κεριών.

Κι όταν δεν πυρπολούν, καθώς λιώνουν, την ψυχή μας, παγώνουν, παίρνοντας τη μορφή της απραγματοποίητης υπόσχεσης, που θα μας καθορίζει.

Προσκυνητές εδώ οι μνήμες, οι πόνοι και όλα όσα λατρέψαμε, τα μόνα νομίσματα, που σε κάθε παράδεισο τα νέα μας είδωλα εξαργυρώνουν.

Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε ήταν τοπία.

Κάθε φορά που τα κοιτάμε αλλάζουν χρώματα και παραστάσεις, προσαρμόζουν τις σχέσεις, έτσι που μοιάζουν ξένα μέσα στην οικειότητα τους.

Κι όταν σε αυτά μας επιστρέφει η αγάπη, δεν ξέρουμε αν μεταβλήθηκε το βλέμμα μας, αν αλλοίωσε το σκηνικό η ανάγκη, αν αποκαμωμένα τα συναισθήματα ενδίδουν.

Ή αν ο χρόνος, ανένδοτος και αδιαπραγμάτευτος, κάθε ομορφιά τους μαζί μας αφανίζει.

Στράτος Παπάνης

Θαλπωρή στις αναμνήσεις σας προσφέρω και τους λογισμούς,που αρνηθήκατε, στεγάζω.

Κι αν σ ένα παιχνίδισμα του χρόνου λησμονήθήκατε, στ´απομεινάρια τους εγώ την υπόσταση σας εφευρίσκω.

Γιατί μοίρα σας δεν είναι αυτά, που πρόκειται να γίνουν, αλλά όσα επιλέξατε ποτέ να μην υπάρξουν..

Και εκείνα, που εξαιτίας σας, σε βάρος όλων των άλλων γεννηθήκανε.

Στράτος Παπάνης

Τα σύννεφα κουβαλούσαν τη σοφία των τοπίων, που διάβηκαν και έσερναν τους καημούς, των ανθρώπων και των πλασμάτων, που ψηλάφησαν από τα ύψη τους.

Τους πρόσθεταν σχήματα και μορφές, τους έλουζαν με αποχρώσεις και πανδαισίες, μέχρι να ξεχαστεί ο πόνος και να γίνει παιχνίδισμα του ήλιου κάθε τραγωδία.

Γι'αυτό ήταν πάντα λυτρωτικές οι βροχές καθώς έπεφταν, όχι γιατί ξεδιψούσαν τη γη, αλλά γιατί ένωναν τις συγχορδίες και τις ελπίδες της οικουμένης.

Έτσι σαν τα δάκρυα της: Πήγαζαν από τις μάνες της μνήμης της, κυλούσαν παφλάζοντας στις φλέβες των χρόνων που έζησε και γίνονταν ίαμα και πληγή, καθώς δίσταζαν στο μάγουλο της, λίγο πριν καθαγιάσουν τα χώματα, που τα δέχονταν. Μόνο που για εκείνη οι αχτίδες και το φως δεν περίσσευαν, για να γλυκάνουν την απώλεια.

 Ευστράτιος Παπάνης

Τεντώνουν τα αόρατα νήματα η απόσταση, ο χρόνος, οι δυσκολίες, οι ανασφάλειες.

Φέρνουν στα όρια τους ιμάντες, που συνέχουν έρωτες, φιλίες, αναμνήσεις και πρόσωπα.

Κι όλοι οι ιστοί οι αέρινοι, κι όλα τα κίβδηλα συναισθήματα, κι όλοι οι άνθρωποι, που τα καταχράστηκαν, με βοή και ορμή καταλύονται. Και στη θραύση τους συνθλίβουν τα όνειρα, που με το νάμα σου κάποτε έθαλλαν.

Οι άλλες όμως, οι ιαχές της ψυχής σου οι άφθορες, αυτές, που αντέχουν, ηχούν κι αντιστέκονται, οι γνήσιες και δυνατές, μένουν για να σε δένουν με την αγάπη, να σε αναμιγνύουν με όσους σε θάλπουν, να σε συμπλέκουν με όσα βίωσες, να διηγούνται ιδανική την ιστορία σου.

Κι έτσι ξεχωρίζουν όσοι σε αγάπησαν από εκείνους που με την ανοχή σου απίστησαν.

Στράτος Παπάνης

Στράτος Παπάνης

Δεν μιλώ για άλλες αναμνήσεις παρά για εκείνες, που τις διεκδικεί μια ο θάνατος και μια η ζωή, μια η λήθη και μια το πείσμα της ύπαρξης, σαν το παιδί, που αρνείται να αποχωριστεί το παιχνίδι που διαλύθηκε, σαν το ελάχιστο πράσινο που αντιστέκεται την καλοκαιρινή ξηρασία, το ερημικό πεύκο μέσα στον ελαιώνα, την καλοκαιρινή καταιγίδα που παράταιρη βιάζεται να αδειάσει τα ύδατα της με κεραυνούς και με φοβερές, σαν την καθήλωση, που μας κρατά, κι ας μας έχει ξεπεράσει ο χρόνος και οι γενιές.

Δεν μιλώ παρά για τη θύμηση που ορφάνεψε, επειδή την πήρε μαζί του ο αγαπημένος στη σήψη, για αυτές τις εικόνες και τους ήχους και τα συναισθήματα, που τα τραβάς μια εσύ και μια ο χάρος, για να νικήσουν ή για να ηττηθούν, για να ευωδιάσουν αθανασία ή για να θα γίνουν μηδέν κι αέρας και ψευδαίσθηση.

Επειδή όλος ο βίος δεν είναι παρά τα συναισθήματα, που προκάλεσες, γέννησες ή διαφύλαξες, όταν οι καιροί ξεγύμνωσαν τα γεγονότα από τις λεπτομέρειες, τα λόγια από τις σημασίες τους, τις αιτίες από τους σκοπούς και τις προσδοκίες.

Δεν μιλώ παρά για σένα και για ένα καλοκαίρι στη Μυρσίνη, στα όρη του Λασιθίου, μέσα στις μυρτιές και στα κίτρινα, δίπλα στον Πύργο του Κορνάρου, τότε που το πέλαγος έμοιαζε να είναι αειθαλές, όπως ο ιδανικός έρωτας και ο Άγιος Νικόλαος μια σταλιά πόθος στον ορίζοντα. Δεν μιλώ παρά για να ζήσουν όσα σκορπίσανε και για το χρέος προς όλα όσα αντάλλαξαν το κάλλος με τη θνητότητα.

φωτό https://www.kritipoliskaihoria.gr/2013/09/blog-post_4076.html?m=1

Καθώς εξελίσσεσαι, οι πιο ένθερμοι χειροκροτητές είναι τα πιράνχας, που στην πρώτη πτώση θα σε κατασπαράξουν για το θράσος σου να ανεβείς ψηλότερα και μόνιμοι ακόλουθοι τα παράσιτα, που θα καρπωθούν τα πρόσφορα της δικής σου διακινδύνευσης.

Στην πορεία προς την κορυφή θα γλιστράς στη γλίτσα των κολάκων, θα παραπαίεις στην κριτική των αχρήστων και θα μπερδεύεσαι στις μομφές των υποκριτών, ενώ θα σε συντροφεύει η εκκωφαντική σιωπή και η αχαριστία ,όσων θα επωφεληθούν περισσότερο από τα έργα σου.

Οι ελάχιστοι, που θα χαρούν στα βάθρα σου και θα γίνουν αναχώματα στη φθίση, είναι τα πρόσωπα, για τα οποία άξιζε να τα ζήσεις όλα αυτά.

Στράτος Παπάνης

φωτό από https://morepositiveoutcomes.com/