Νομίζει κανείς μες στην αστοχασιά της νιότης πως είναι το γήρας μια κατάσταση του σώματος και του πνεύματος το αποκάμωμα.

Κι όμως με τα χρόνια παλιώνουν οι τόποι, μαραζώνουν τα κτίρια, σκουριάζουν οι αναμνήσεις, αρρωσταίνουν οι αγάπες, ανίατες γίνονται οι αξίες, και ανάπηρα μένουν τα ινδάλματα, που πιστέψαμε.

Μα πάνω από όλα έχουν εγκαταλείψει όλοι εκείνοι, που σαν σέλας ομόρφυναν τα βήματα μας.

Και τότε το μόνο που σου μένει είναι να πας να τους βρεις ή να πορευτείς προς ένα απέραντο τίποτα, χωρίς να ξέρεις ποιο από τα δυο είναι το καλύτερο.

Στράτος Παπάνης

Έρχεται ώρα, που ζωή και θάνατος ανταγωνίζονται ποιος πρώτος τα αγαπημένα θα λεηλατήσει.

Και τότε είναι, που, καθώς τίποτε άλλο να απειλήσουν δεν μπορούν, η ελευθερία ως λάφυρο του πόνου σου χαρίζεται.

Γιατί με τη βιαιότητα τους σου έμαθαν να μην φοβάσαι και να μην αγαπάς.

Στράτος Παπάνης

Προσπαθήστε να μοιράσετε την αγάπη, σε πρόσωπα, στιγμές, καταστάσεις ή μνήμες και θα τη δείτε να ασφυκτιά, να αντιστέκεται, να αναδιπλώνεται, να αλλάζει.

Γιατί, ουράνια καθώς είναι, ενιαία και καθολική, δεν υποδιαιρείται, δεν τέμνεται, δεν αποσπάται, δεν κομματιάζεται, δεν προϋποθέτει.

Αλλά είτε ακέραια κι ανόθευτη χαρίζεται ατόφια στον καθένα είτε, επιμερισμένη,μεταμορφώνεται σε απωθημένο, σε έλλειψη, σε οργή, σε άμυνα και θλίψη.

Όταν, λοιπόν ο χρόνος την πολιορκεί και να την χωρίσετε σε επιμέρους διαστήματα επιβάλλει ή οι συνθήκες και οι συμβάσεις να την ορίσετε προτρέπουν, να θυμάστε πως όσα έχουν ζυμωθεί με το απόλυτο και για την αθανασία έχουνε μεθύσει, δεν επαιτούν το ελάχιστο, αλλά αναζωπυρώνονται με τους παράφορους παλμούς σας.

Στράτος Παπάνης

Στις χώρες, όπου η δικαιοσύνη, οι νόμοι και η εφαρμογή τους είναι έννοιες σε διάσταση ή που επαφίενται στον πατριωτισμό των λειτουργών τους, τα πρόσωπα που φυλακίζονται μετά από δημόσια κατακραυγή και δίκες του Διαδικτύου θα έπρεπε να θεωρούνται σύμβολα.

Επειδή στερούνται την ελευθερία τους αυτά, καλύπτοντας τη συνενοχή και την αναλγησία μας. Όσο μεγαλύτερη η μήνις εναντίον τους, τόσο εντονότερη η υποκρισία. Όσο πολυτερέστερα τα ιμάτια που διαρρηγνύονται, τόσο ο φαρισαϊσμός της κοινωνίας ακράτητος ξεχειλίζει.

Επειδή την ώρα που κοπτόμαστε για τη διαφύλαξη της γενετήσιας ελευθερίας, παράλληλα ψάχνουμε να απολαύσουμε το ροζ βίντεο της γυναίκας που διασύρθηκε.

Επειδή ακούμε για το βιασμό και λαχταρούμε να μας αποκαλύψουν τις λεπτομέρειες τις γαργαλιστικές, που θα προκαλέσουν οργασμούς και στύσεις και διέγερση και εξάψεις.

Επειδή δίνουμε άσυλο σε ανθρώπους, που καθημερινά κάνουν κατάχρηση εξουσίας, γιατί ακριβώς κανείς μας δεν μεγάλωσε δημοκρατικά ή γιατί λανθασμένα ταυτίζουμε τη δημοκρατία με την άσχετη άποψη οποιασδήποτε ανειδίκευτης ή περιστασιακής ή καιροσκοπικής πλειοψηφίας.

Επειδή ψάχνουμε όρους πολιτικά ορθούς για να περιγράψουμε τα εκτρώματα των συμπεριφορών μας.

Επειδή απονέμουμε τα χρίσματα της αυθεντίας σε ψυχικά άρρωστους και διεστραμμένους, που πολλές φορές διδάσκουν και τα παιδιά μας.

Επειδή ακούμε τα κηρύγματα ηθικής από ανθρώπους, που θα συνεργαστούν με τους τυράννους.

Επειδή οι καλοί αδιαφορούν, επειδή οι καλοί με τη σιωπή του συμπράττουν.

Επειδή, οι θεσμοί δεν προστατεύουν και το δίκαιο δεν είναι εμπεδωμένο βίωμα μέσω της παιδείας.

Γιατί και το φαινομενικά αθώο, όπως να εργάζεται κάποιος στο νοσοκομείο, στο δικαστήριο, στην εφορία, στο πανεπιστήμιο και ο συγγενής, ο σύντροφος, ο φίλος του στην εφημερίδα, στην τράπεζα, στο δήμο, στο υπουργείο, δημιουργεί το σκηνικό για διαπλοκή, ειδικά στα μικρά μέρη, που ανθούν οι ριζωμένες, χαριτωμένες και γραφικές χούντες.

Γιατί το να υπάρχουν άρθρα σε εφημερίδες και εκπομπές υπογεγραμμένα με ψεύτικα ονόματα ή το να δημοσιεύονται ρεπορτάζ του καναπέ και της τουαλέτας είναι ένδειξη σήψης βαθιάς και φασισμού σε πλήρη δόξα

Γιατί το να ασκείται πολιτική από το twitter είναι ο ύμνος της παρακμής και της φθίσης.

Γιατί χιλιάδες είναι τα γιατί, που όλοι τα γνωρίζουν και συναινούν, δήθεν εξεγερμένοι.

Ψάξτε λοιπόν εσείς οι ηθικοί το σύνδεσμο στα πορνογραφικά σάιτ, για να αγανακτήσετε περιπαθείς και αναψοκοκκινισμένοι με τη διαπόμπευση της μικρής και αφήστε τους ρομαντικούς ανήθικους να κινήσουν τη γη και να προχωρήσουν τον κόσμο

Κι αν καταντήσαμε νομάδες του έρωτα και τόσες φορές επαίτες του, δεν ήταν από ηδονή ή ατολμία ή επιλογή ή έστω από συγκατάβαση, αλλά επειδή μας φανερώθηκε πελώριος για μια στιγμή ή ελάχιστος σε μια αιωνιότητα.

Η απόλυτη του ουσία μας λεηλατούσε μόνο στη φαντασία και στις αυταπάτες μας.

Στράτος Παπάνης

…Γιατί κάθε υπέρβαση τρέφεται με την διακύβευση όσων αγαπάμε…

Κατάπινε η καθημερινότητα τα όνειρα, καθώς βαρυγκομούσαν, γιατί δεν ήξεραν πως κανονικές ονομάζαμε τις μέρες, που δεν είχαν ακόμη υποψιαστεί το θάνατο.

Σαν τις μακρινές αστραπές στον ορίζοντα, χωρίς τη βροντή, χωρίς το δέος, μόνο σαν ένα φανταχτερό θέαμα. Σαν προσδοκία ή σαν ανεξαργύρωτος φόβος μιας λάμψης που προιδέαζε, δίχως να απειλεί ή να διασώζει:

Κάπου στα βάθη έχει ξεσπάσει καταιγίδα, είπες, Αλλά όχι σε μας..όχι ακόμη..τίποτα που να στροβιλίζει ή να νοηματοδοτεί τις ζωές μας.

Κι έτσι ανεχόμασταν τις σιγανές στιγμές, τα συναισθήματα, που βαριεστημένα από την επανάληψη, φαντασιώνονταν εξάρσεις, πέρα από τις αντοχές τους

Γιατί κάθε υπέρβαση τρέφεται με την διακύβευση όσων αγαπάμε.

Γιατί σοφία είναι να γνωρίζεις πως έχεις όρια παρά να ενδίδεις στις αυταπάτες του ασύνορου.

Όμως οι κατακλυσμοί, που θα έφερναν το τέλος, ήδη δυνάμωναν στα παράθυρα και η βοή τους σκέπαζε κιόλας τη φωνή μας.

Μα εμείς καθώς τρέχαμε στους πλημμυρισμένους δρόμους, περνούσαμε κάτω από τη σήραγγα των ψευδαισθήσεων μας, παριστάνοντας πως δεν τρομάζαμε από το χείμαρρο, που αλυχτούσε στο τέλος της

Ευστράτιος Παπάνης

Οι ευφυείς άνθρωποι έχουν αναγκαστικά λογισμούς εξεγερμένους, ανατρεπτικούς και παράφορους..

Μια από τις μεγαλύτερες ενδείξεις υψηλής ευφυΐας είναι η άρθρωση δομημένου και ανατρεπτικού λόγου ενάντια σε κάθε σύστημα, επιστημονικού και μη, που έχει παγιωθεί, σε κάθε μορφή συστηματικής επιρροής ή εξουσίας, σε κάθε τι που μέσα στη χρονικότητα του φαντάζει λειτουργικό και κατά συνέπεια βολικό και ζητούμενο από τις μάζες.

Επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο συντηρητικό, θνησιγενές και υπονομευτικό της εξέλιξης από εκείνους που εξαρτούν την αυτοεκτίμηση τους από το άρχειν.

Γι αυτό οι ευφυείς άνθρωποι είναι λογισμοί εξεγερμένοι και παράφοροι. Ακόμα και μέσα στη φαινομενική απομόνωση από τα τεκταινόμενα, με φαντασία, αποκλίνουσα σκέψη και ανεξερεύνητα κίνητρα αναδομούν το παλιό, για να οραματιστούν και να διαμορφώσουν το μελλοντικό και το αδοκίμαστο.

Ακραίοι στις απόψεις τους, φανατικοί με τις δικές τους αλήθειες, σπάνια γίνονται κατανοητοί και αποδεκτοί από τη δογματικότητα της εποχής τους.

Θα περάσουν χρόνια μέχρι η κοινωνία να ενστερνιστεί τη θεωρία τους, και αφού την προσαρμόσει, να την αποδεχτεί ως αναγκαιότητα.

Η πραγματική ευφυΐα, επομένως, δεν είναι μηχανισμός προσαρμογής σε νέες πραγματικότητες βάσει των προηγούμενων εμπειριών, αλλά πηγή δημιουργίας καινοτόμων δεδομένων και ανασύνθεση των στοιχείων, που υπνώτουν σε προαιώνιες σκέψεις και επιχειρήματα.

Η επαναστατικότητα της ευφυΐας δεν έχει κοινωνική χροιά ούτε υφίσταται, για να προσδίδει ταυτότητα, να υποθάλπει αυτοπροσδιορισμούς ή για να συμπλέει με συρμούς και με μόδες. Ακόμα κι αν οι εκφάνσεις της είναι πολλαπλές, σπάνια η ευφυΐα δεν γίνεται συνοδοιπόρος της σύγκρουσης. Κι αυτό είναι ένα κριτήριο να την αναγνωρίσετε, ακόμα κι αν ο στασιαστής στρέφεται εναντίον σας.

Ευστράτιος Παπάνης

Ευστράτιος Παπάνης

Ο καθαγιασμός της εκπαίδευσης βασίζεται στην άρση των αντινομιών της.

Η ανάγκη για ριζική αλλαγή διαφαίνεται από τη σχέση της με την κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική και τεχνολογική πραγματικότητα: Όταν οι εξελίξεις σε αυτούς τους τομείς ενσωματώνονται με αργούς ρυθμούς στις υποδομές, στη διδασκαλία, στις στάσεις των εκπαιδευτικών, στις εμπειρίες των μαθητών και στις προσδοκίες των γονέων, τότε η ανάγκη για προσαρμογή παίρνει είτε τη μορφή της σύγκρουσης και της καχυποψίας είτε της επιτακτικής αναδόμησης και των ρηξικέλευθων επιλογών.

Η παιδεία, όταν διστάζει, ασθμαίνει, οπισθοχωρεί ή αμφισβητείται, χρειάζεται καταιγιστικές και σαρωτικές αλλαγές. Κι όταν δεν είναι έτοιμη να το πράξει, λόγω της ατολμίας και της αδράνειας, οφείλει να υιοθετήσει τουλάχιστον αιτήματα και επιλογές, που επί δεκαετίες παραμένουν αδοκίμαστες, ενώ αποτελούν ισχυρή εναλλακτική.

Έννοιες, όπως -αγορά εργασίας, -ανταγωνισμός, -τεχνολογία και παγκοσμιοποίηση, -νέα γνωστικά αντικείμενα, -ιδιωτικός τομέας, -εξατομικευμένα προγράμματα σπουδών, -εκλογίκευση-εκσυγχρονισμός της ύλης και πολλαπλές πηγές μάθησης αντί ενός βιβλίου, -αυτόνομες εκπαιδευτικές-οικονομικές σχολικές μονάδες, -κατάργηση των υποχρεωτικών αναλυτικών προγραμμάτων και κατάρτιση τους από τους δασκάλους-επιστήμονες, -περιβαλλοντική συνείδηση, -έμφαση στην ψυχολογική διάσταση στη διδασκαλία και πνευματική ισορροπία των μαθητών, -εισαγωγή της τέχνης και της αισθητικής, -ανάδειξη του ρόλου του δασκάλου, -συμμετοχή των κοινωνικών ομάδων στις διαδικασίες της διδασκαλίας, -αποδοχή και συστηματοποίηση της μη τυπικής και άτυπης μάθησης, -αναθεώρηση των διαδικασιών στα πανεπιστήμια και συσχέτιση τους με την κοινωνία, -μεικτή διδασκαλία και εξ αποστάσεως προοπτικές για τα μεταπτυχιακά, -αναγνώριση της επαγγελματικής και βιωματικής εμπειρίας ως ακαδημαϊκό προσόν, αναβάλλονται ως θέματα συζήτησης εις το διηνεκές, επειδή κάποιοι επικαλούνται τις δικές τους ματαιώσεις και την συμπλεγματική αγκύλωση τους σε καθηλώσεις του παρελθόντος

Αλήθεια, πότε έχουν συνομιλήσει όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης μεταξύ τους και ταυτόχρονα με την κοινωνία και μέχρι πότε θα προσποιούνται ότι είναι διαφορετικές και άμοιρες ευθυνών; Μέχρι πότε το φυσικό αντικείμενο των ερευνητικών και διδακτικών έργων θα είναι το ελάχιστο ζητούμενο μέσα στην μίζερη σωρεία των διαχειριστικών διαδικασιών και ελέγχων; Γιατί οι εκπαιδευτικοί μετατρέπονται σε ψυχαναγκαστικά εργαλεία τυπολατρείας και συμπλήρωσης εγγράφων, χάνοντας τα τεχνολογικά θαύματα που συντελούνται ακόμα και με αφορμή την πανδημία; Η εκπαιδευτική πολιτική οφείλει άμεσα να προετοιμάσει την κοινωνία για τα ακόλουθα:

1. Ενίσχυση της επικοινωνίας με τους αποδέκτες και τους συντελεστές της εκπαίδευσης, δηλαδή τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς. Οι πιο αξιόπιστες προτάσεις δεν είναι αυτές μόνο που προκύπτουν από διαλεκτικές και δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά πολύ περισσότερο εκείνες, που απαρτίζονται από εναργείς και αξιολογούμενες στρατηγικές, συνδέονται αδιαμφισβήτητα με τη φιλοσοφία της παιδείας και προβάλλουν μετρήσιμες επιδιώξεις και στόχους. Οι δημοκρατικές διαδικασίες στην εκπαίδευση ριζώνουν μόνο όταν η δημοκρατία έχει εμπεδωθεί και διδαχτεί στο σχολείο, στην οικογένεια και στην καθημερινότητα Μέχρι τότε οι σαφώς καθορισμένες και τεκμηριωμένες δράσεις, οι απαράβατοι κανονισμοί και τα λιτά, αλλά ευέλικτα πλαίσια, θα αποτελούν την μόνη εγγύηση αποτελεσματικότητας. Τα απλά, ξεκάθαρα και οριοθετημένα αιτήματα είναι τα μόνα που διευκολύνουν την επικοινωνία μεταξύ των κοινωνικών ομάδων και δεν αφήνουν περιθώρια για πολυσημίες, επικάλυψη ευθυνών και αινίγματα. Αντί οι παράγοντες να αναλώνονται στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, και στην ανάδειξη κενών θεωρητικών προσεγγίσεων, οι οποίες προβάλλονται αυθαίρετα και θρασύτατα ως κομματικά λάβαρα, ας μετατεθεί το ενδιαφέρον στην προβολή ρεαλιστικών μέτρων, που αντανακλούν τις κοινωνικές ανάγκες: Όταν η παιδεία αποτελεί το μόνο αποδεκτό μέσο ανάπτυξης, οι αοριστολογίες και τα πλαίσια διαλόγου είναι οι αναστολείς της προόδου. Αντίθετα τα επιστημονικά τεκμηριωμένα, εμπειρικά ερευνητικά ευρήματα στο ελληνικό σχολικό πλαίσιο μπορούν να υποδείξουν τα επόμενα βήματα και να μετατρέψουν τις ελλείψεις σε κινητοποίηση και καινοτομία.

2. Αποκύημα της παραπάνω διαπίστωσης είναι η έμφαση στην ποιότητα, η οποία αποτελώντας τη συνισταμένη των κοινωνικών μοντέλων και των διαδικασιών της ολικής ποιότητας, εφαρμόζεται σε όλα τα στάδια και οδηγεί στην συμβουλευτική (όχι τιμωρητική ή ενισχυτική) αξιολόγηση και στον εντοπισμό των τομέων, που χρήζουν παρέμβασης. Οι νέες κοινωνικό-πολιτισμικές αλλαγές, εξάλλου, επιτάσσουν την προσαρμογή της εκπαίδευσης στα συνεχώς μεταβαλλόμενα δεδομένα, κυρίως μέσω της θέσπισης ενιαίων ποιοτικών κριτηρίων για τη διασφάλιση της ισότιμης και αποτελεσματικής παροχής της.

3. Η εσκεμμένη μίξη επιστημονικών κριτηρίων με δήθεν πολιτικά ορθούς όρους, επικλήσεις της δημοκρατικότητας και του ψευδό-προοδευτισμού γίνεται εκ του πονηρού: Όποιος δεν μπορεί να πράξει, κρίνει. Ή αλλιώς: Δικαίωμα κριτικής και λόγου έχει μόνο εκείνος που πρώτα έχει αναλάβει πρωτοβουλίες και τις έχει εφαρμόσει παρά τις αντιξοότητες. Την εκπαίδευση την παρασιτούν οι τιμητές της με τον προσχηματικό και υποκριτικό λόγο τους, που καλύπτονται πίσω από δεοντολογίες και αναβολές.

4. Δεν υπάρχουν προτιμητέα θεωρητικά ρεύματα ή ορολογίες ή κυρίαρχες απόψεις παρά μόνο προτάσεις με λογικά ή σαθρά επιχειρήματα, ίσοι πολίτες με κοινωνικές ανάγκες ή ιδιαιτερότητες, που πρέπει άμεσα να ικανοποιηθούν. Δεν υφίστανται περιθώρια για αποκλεισμούς ή διακρίσεις στην παιδεία, αλλά πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή η καπηλεία των ευάλωτων ομάδων για πολιτικά οφέλη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα και η εκπαίδευση προσαρμόζεται, ώστε να τα εγγυάται.

5. Η αξία της κατάρτισης των εκπαιδευτικών μπορεί να είναι δεδομένη, όταν γίνεται έγκαιρα, έγκυρα και εφόσον τους απαλλάσσει από τα διδακτικά τους καθήκοντα όσο διαρκεί, αλλά δεν φτάνει.

6. Η πολυπλοκότητα του ρόλου των δασκάλων επιτάσσει την ενδυνάμωση της προσωπικότητας τους μέσω της εποπτείας, της συμβουλευτικής και των μεντορικών διαδικασιών. Αν ο μαθητής είναι το επίκεντρο, ο εκπαιδευτικός είναι το κεντρικό εκείνο πρόσωπο, που καθορίζει την κουλτούρα, το κλίμα, τη συναισθηματική αρμονία, τα γνωστικά επιτεύγματα και τη μεταλαμπάδευση του πολιτισμού. Σε αυτόν πρέπει να στρέψουμε τα βλέμματα κατά τα επόμενα απαιτητικά και δίσεκτα χρόνια