Ευστράτιος Παπάνης Νομίζαμε πως ταξιδεύαμε, όμως οι άνεμοι της ψυχής πάντα στα πρώτα λιμάνια της νεότητας μας επέστρεφαν. Μα τι παράξενο: Όλα όσα μας αποχαιρετούσαν στον γεμάτο όνειρα απόπλου, καθώς σφύριζαν οι σειρήνες των πλοίων, καθώς τραβούσαμε τα σχοινιά...

Κάποια βιβλία δεν γράφονται για να διαβαστούν από τους ζωντανούς. Έτσι, αν μη τι άλλο, απελευθερώνονται από κάθε φιλοδοξία για αποδοχή, για θαυμασμό για κριτική, για διάδοση ή κέρδη. Ούτε περηφανεύονται ότι περιγράφουν, ερμηνεύουν, προβλέπουν, τέρπουν, διδάσκ...

Ευστράτιος Παπάνης, Μόνιμος Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου ΑιγαίουΠρόεδρος Μουσείου Στρατή Ελευθεριάδη Τεριάντ Για να κατανοήσει κανείς το φιλελληνισμό και την απήχηση που είχε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, πρέπει να μεταλάβει στην οικουμενικότητα του αρχαίου ...

Τις σκληρότερες μάχες δίνουμε, όταν έπαθλο ή πρόφαση είναι η αγάπη.Εκείνη, που θα έπρεπε να προσφέρεται αφειδώς και τη σωστή στιγμή, έτσι που να γίνεται λίπασμα για την αυτοεκτίμηση, την αποδοχή και αντίσωμα για τις ανασφάλειες.Όμως ο εχθρός εναντίον του οποίο...

Έρχονταν εκείνες οι επέτειοι, που από τα γενέθλια των δικών μας νεκρών αντηχούσαν και πάλλονταν και δονούνταν από χρόνια πολλά, από γέλια, αγκαλιές, από κεριά και αυταπάτες. Γιορτές από το χρόνο ξεγελασμένες, καθώς γινόταν ελάχιστος, όταν πολύ αγαπι...

Στράτος Παπάνης Δεν μιλώ για άλλες αναμνήσεις παρά για εκείνες, που τις διεκδικεί μια ο θάνατος και μια η ζωή, μια η λήθη και μια το πείσμα της ύπαρξης, σαν το παιδί, που αρνείται να αποχωριστεί το παιχνίδι που διαλύθηκε, σαν το ελάχιστο πράσινο που αντιστέκ...

Τα γεγονότα, τις καταστάσεις, τα κίνητρα, που ποτέ δεν έχουν με λόγια ειπωθεί, αν αθροίσετε, Τις λέξεις, αν συλλέξετε, που λάθος ερμηνεύτηκαν μα πολλαπλές ή μισές σημασίες κουβαλούσαν, Συναισθημάτων συλλέκτες αν γίνετε, που περίγραμμα ή ουσία δεν κατ...

Οι ερμηνείες, που ενώνουν τις χρονικές στιγμές, χτίζοντας της ψευδαίσθηση του εαυτού, της προσωπικής ιστορίας και της προοπτικής ...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι, που ήθελε στο τέλος, να ζουν οι ήρωες του καλύτερα από εκείνους, που το διαβάζουν. -Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, είπε ο αφηγητής.Να, δες εμένα. Φαίνομαι να σκαρώνω σαν αοιδός τους μύθους και ...

Καθώς εξελίσσεσαι, οι πιο ένθερμοι χειροκροτητές είναι τα πιράνχας, που στην πρώτη πτώση θα σε κατασπαράξουν για το θράσος σου να ανεβείς ψηλότερα και μόνιμοι ακόλουθοι τα παράσιτα, που θα καρπωθούν τα πρόσφορα της δικής σου διακινδύνευσης. ...

Ψυχές είναι οι έννοιες και τρυπώνουν στα σώματα των λογισμών, που τις ενσαρκώνουν.Μίσος, αγάπη, πόθοι, ενοχές, όροι, παραμύθια, ερμηνείες, επιχειρήματα στροβιλίζονται ακατάπαυστα, για να καλλωπίσουν το Λόγο.Όλα όμως τα νοήματα, με τις μορφές και τις εκφάνσεις ...

Με πόση προθυμία των ασίγαστων παθών τις ηδονές, τις μάχες και την έξαψη θα αντάλλασσα για το χαμένο, ήσυχο χαμόγελο εκείνης, που δίχως τιμήματα την αζήτητη ευτυχία μού προσέφερε. Με πόση μετάνοια θα την αναζητούσα κι ας έκρυβε τη δοτικότητα της σε περιτύλιγμ...

Στράτος Παπάνης Ζήτησα από το Θεό να με γυρίσει πίσω στις Εδέμ της παιδικής μου ηλικίας. Τότε, που τα μικρά περιέκλειαν το πελώριο, οι λεπτομέρειες στα μάτια μας φάνταζαν πιο ακέραιες από το τέλειο, και η ώρα χωρούσε δυο αιωνιότητες και ένα θαύμα. Να...

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου Τα πιο απεγνωσμένα σαγαπώ μάς καταδιώκουν, όταν δεν μπορούν πια να ειπωθούν. Και επαίσχυντα εκείνα, που λησμόνησαν να θυσιάσουν στην πράξη, όταν εκστομίστηκαν. Εκκωφαντικά από ματαιοδοξία, υποτον...

Ευστράτιος Παπάνης Μια φορά κι έναν καιρό δυο νέοι είχαν καθίσει να ξεκουραστούν στα απόμερα των δικών τους κόσμων. Εκείνος βαρέθηκε το κόκκινο της ζωής του κι εκείνη έχανε την υπομονή της με το αμείλικτο μπλε, που όριζε τα συναισθήματα της. Στο σημείο, που ...

Σελήνη είναι ο έρωτας, όταν αναλογίζεται τον εαυτό του, χωρίς εξιδανικεύσεις και μελίσματα. Λυκόφως των χαμένων, την ώρα που δύουν στη θύμηση των ανθρώπων. Σκιά κάθε αρχής, που έχει προμαντέψει το τέλος της Νεροσυρμή, που κατόπτρισε μια νύχτα τη φρίκη των ν...

Οι άνθρωποι που μας ερωτεύτηκαν, εκείνοι, που για χάρη τους ούτε μια αντιφεγγιά πόθου δεν προσποιηθήκαμε πως είχαμε φυλάξει, έρχεται στιγμή που ανασταίνονται, σα νοσταλγία, σαν αδικία ή σαν σπαταλημένη δυνατότητα, ζητώντας το μερτικό στην αυτοεκτίμηση, με την ...

Οι μόνοι νεκροί εδώ μέσα είναι ο χρόνος και το Εγώ. Ίσως και εγώ. Μοιράζομαι μαζί τους μια ιδιότυπη παράλληλη πραγματικότητα, ένα ενωτικό παρόν: Είμαστε τώρα εδώ, όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, την ίδια στιγμή, ανεξάρτητα από δημογραφικά, ιδιότητες συμβατικότητες ...

Όσο πιο καθαγιασμένος είναι ο ναός, της γνώσης, της θρησκείας, της πολιτικής, τόσο περισσότερο εξαχρειωμένα είναι τα ζιζάνια και οι ξενιστές, που τον παρασιτούν. Όσο πιο βαρύγδουπες οι λέξεις, που εκστομίζονται, στα λατρευτικά, στην επιστήμη, στη δημοκρατία, τ...

Μύθοι, ιστορίες, θρύλοι, διηγήσεις, ήθη και έθιμα αποτελούν τα άτυπα στοιχεία κάθε έθνους, που επιθυμεί να διαιωνίσει στο χρόνο την ταυτότητα, τη συνεισφορά και το στίγμα του. Όχι για να κυριαρχήσει, αλλά για να επιβιώσει είτε ως μνήμη είτε ως θετική επιρροή...

Ψηλά μου έμαθαν πως βρίσκονται οι αξίες. Στα δύσβατα σε προσμένει το τέλειο, τα ιδανικό. Αισθήσεις απρόσιτες και κόσμοι μαγεμένοι. Αέναοι πόθοι, δοξασίες λυτρωτικές Εκεί, πάνω από όλους, όσα πρέπει ν' αγαπήσεις. Εκεί, πέρα απ' το χρόνο, το κακό και τη φθορά....