Κάθε πένθος, απώλεια και ήττα, ακόμα και όσα απερίσκεπτα αφήσαμε να χαθούν για πάντα, διεκδικούν χρόνο από κάθε επόμενη μέρα της ζωής μας, ως καημοί ή ως σκέψη ή ως ακράτητο δάκρυ.

Καμιά φορά το συνειδητοποιώντας μα άλλοτε προσποιούμενοι ανέμελα πως τα ξεπεράσαμε, προχωρώντας δήθεν εμπειρότεροι δήθεν πιο δυνατοί, δήθεν απροσμάχητοι και γενναίοι.

Και σκοτεινιάζει σε άλλους η ανάμνηση των περασμένων λίγα δευτερόλεπτα απο το φέγγος της καθημερινότητας, μα σε πολλούς ολόκληρα λεπτά και ώρες, μέχρι που να μοιάζει η πορεία μας με μέρα στου Αυγούστου το τέλος, ολοένα πιο σκοτεινή, ολοένα πιο μικρή, ολοένα πιο ανήμπορη, ξεγελασμένη από ήλιους απατηλούς και καύσωνες καταιγιδοφόρους.

Αφού πίκρα στην πίκρα έχουμε χάσει το μερτικό στα καλοκαίρια και μπαίνουμε ασυγκράτητοι και μοιραίοι στον έσχατο και ατέρμονο χειμώνα.

Ευστράτιος Παπάνης

Κι ενώ τίποτα δεν το προμήνυε, καταμεσής του Ιουλίου, το χώμα, οι τοίχοι, τα δέντρα, οι καρδιές ρούφηξαν το λιοπύρι και άρχισε να δροσίζει τόσο, που σαν χειμωνιάτικη η νύχτα έφτασε..

Είναι που το φως λιγοστεύει, μου είπες, ήδη μια ώρα από τον Ιούνιο, ανεπαίσθητα, λαθραία, μέχρι να είναι αργά και το φθινόπωρο, απρόσκλητο, να μας ξεβράσει στην καθημερινότητα. Σαν κάτι απελπισμένα απογεύματα του χειμώνα, που η γη, οι τοίχοι, οι ψυχές ρουφάνε την παγωνιά και από το πιο βαθύ σκοτάδι γεννιέται το καλοκαίρι..

Με πήρε η θλίψη των λόγων σου, γιατί θυμήθηκα πως καταμεσής στη νεότητα, ενώ τίποτα δεν το προμήνυε και οι έρωτες υπόσχονταν αιωνιότητες είχα ανεπαίσθητα αισθανθεί, χωρίς σημασία να δώσω, την παρακμή να τρυπώνει λαθραία σε κάθε φιλί, σε κάθε ξεκίνημα. Και δεν ξέρω, σαν η ώρα καταφθάσει των γηρατειών και όλα θα καταμαρτυρούν το τέλος, ποια δύναμη και ποια απαντοχή θα ρουφήξει το τέλμα και, σαν εκείνες τις βραδιές, που το Σύμπαν γεννά τα αντίθετά του, θα μου αφήσει την παρακαταθήκη μιας νέας γέννησης..

Στράτος Παπάνης