Κάθε φορά, που ήθελε ο Θεός να ελαφρώσει τους ανθρώπους, ξεχνούσε τα σοβαρά και τα ασήκωτα και έπεμπε τα πιο πορφυρά δειλινά, εκείνα που συνωμοτούν με τους καημούς και τους έρωτες, να προβάλλουν ανάμεσα στις πιο άσχημες και γερασμένες πολυκατοικίες, σε συνοικίες που χτίστηκαν από γκρίζο και κατάθλιψη.

Χωρίς ενδοιασμούς και κανόνες επέτρεπε στην ζωηρή, ανήθικη τύχη να ενδώσει στους πιο αδιάφορους και ανάξιους από την οικουμένη Του.

Άφηνε τα χρώματα να ελευθερώσουν τη μυρωδιά τους, βασιλικός για το πράσινο, κρίνος για το λευκό, κυκλάμινο για το ροζ και έβενος για το μαύρο.

Μπέρδευε τις αντιθέσεις και τα συναισθήματα αναμεταξύ τους, την αγάπη με τον οίκτο, τη θλίψη με την αναστάτωση, το πένθος με τον ενθουσιασμό, τη μάζα με το κενό, τη βαρύτητα με τον πόθο, τον πόλεμο με την αλλαγή, την έμπνευση με την ανία.

Μα πιο πολύ διασκέδαζε, όταν οι επαίτες της σαγήνης και του κάλλους, συναντούσαν την πιο ατόφια και αγνή ομορφιά σε κορίτσια θαμμένα σε άγνωστες επαρχίες.

Μια τέτοια απροσδόκητη καλλονή καθήλωσε για πάντα το λογισμό μου.

Ευστράτιος Παπάνης

 

Γιατί θα έχετε καταλάβει πως ένας φλογερός της εμψύχωσης λόγος πριν τη μάχη, ένα τραγούδι με νότες, που εξεγείρουν την καρδιά, μια πράξη με της αξιοπρέπειας την ωραιότητα, ένα απροσποίητο πρόσωπο, που σαν πολύχρωμο υαλογράφημα της σκέψης σας ενορχηστρώνει τα σκιρτήματα, ένα τοπίο ασκητικό, που του παραδείσου την απροσμέτρητη ευτυχία αντανακλά και δυο μάτια γυναικεία, θαλπωρή των ερώτων που κάθε γέννηση περικλείουν, είναι η διαβεβαίωση πως όσα θα επιδιώξετε θα είναι εξαίσια και αληθινά.

Η ομορφιά δεν μεταβάλλει την πεμπτουσία των πραγμάτων ή των ανθρώπων την υπόσταση, δεν ακυρώνει τα αντίθετα της, αλλά είναι ο ψίθυρος προς το σύμπαν, που επικυρώνει το αυθεντικό και το αρμονικό κάθε εγχειρήματος