Προγράμματα Ψυχικής Υγείας

Υπάρχουν κάποιοι καπηλευτές των ιδιοτήτων τους και παραχαράκτες των αδυναμιών τους, που δε διστάζουν να επικαλεστούν νόσημα, αναπηρία, μειονεξία ή κακοδαιμονία, για να κερδίσουν θέσεις, να εκλεγούν σε αξιώματα, να πείσουν ότι εξαιτίας των κοινωνικών ανισοτήτων που υφίσταται η ομάδα τους, οι ίδιοι πρέπει να τις εξαργυρώσουν με εύνοια και ειδική μεταχείριση.

Έτσι γίνονται προϊστάμενοι, βουλευτές, δημοσιογράφοι, τιμητές των πάντων, επηρμένοι, σιχαμεροί και σφουγγοκωλάριοι, λαοπλάνοι, που τίποτα ουσιαστικό δεν προσφέρουν στα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού, επειδή ακριβώς επιθυμούν τη διαιώνιση της αδικίας, για να κερδίζουν από αυτή, ως επαγγελματίες αδύναμοι. Αγνοούν, όμως, ότι οι πραγματικά αναξιοπαθούντες έχουν τόσο βαθιά υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό, που διεκδικούν όσα τους αναλογούν, χωρίς ποτέ υποκριτικά και ανέντιμα να εκμεταλλεύονται ή να διαλαλούν την πραμάτεια των παθών τους στα πανηγύρια των αφελών ακολούθων τους. Όμως η τιμή είναι έννοια άγνωστη στους υπόδουλους της κολακείας και των συμφερόντων.

Στράτος Παπάνης

Κι αν σταλάξεις, από απόγνωση ή απροσεξία, μια σταγόνα μόνο γνώσης στο ποτό μέσα του έρωτα ή αντίληψη στα χείλη της με τα χρόνια κερδισμένης, φαρμάκι γίνονται και τίμημα, που ο θάνατος μόνο εξαργυρώνει..

Στράτος Παπάνης

Όταν νιώθεις την απρόσμενη, ανοίκεια θλίψη, το πορφυρό εκείνο βασίλεμα της ομορφιάς, καθώς στο πένθος δύει,

Όταν καταρρέει ο λογισμός σε επώδυνους, μα σαν θυμιάμα ευωδιαστούς ουρανούς, που στην επήρεια τους σε αιχμαλωτίζουν,

Με ελευθερίας αντάλλαγμα την ψυχή και τα ενδόμυχα σου ως ελάχιστα λύτρα,

Και κλαις γιατί δε θα σε χωράνε τα γήινα , μόλις ο εαυτός κατασπαράξει τα στεγανά και τα πολύτιμα όρια σου,

Όταν σπαρταράς

ενώ το δάκρυ αναβλύζει, όχι σαν παλιάς αιμάσσουσας αγάπης θυσιαστήριο, μα σαν ήλος που καραδοκεί, το σθένος σου να αποκαθηλώσει,

Τις αυγές που ξυπνάς και σε διυλίζει, χειμωνιάτικης το ψύχος μέρας, το άλγος των ανθρώπων, όσο κι αν αστόχαστα το υιοθέτησες,

Τότε οφείλεις να γράψεις έστω έναν στίχο ή μιας θεατρικής παράστασης την πρώτη λέξη.

Αφού πια ξέρεις να σφαδάζεις με τον οξύ της πρώτης δημιουργίας πόνο.

Καθώς προετοιμάζεστε να εισέλθετε σε μία ακόμη επαγγελματική τηλεδιάσκεψη μέσω zoom ή κάποιας άλλης απλής ή περίπλοκης πλατφόρμας, απόγευμα μετά τη δουλειά, αλλά ίσως και Σαββατοκύριακο, υποβαθμίζετε το γεγονός ότι οι εργασιακές-εκπαιδευτικές απαιτήσεις έχουν εισβάλει αυθαίρετα σχεδόν στο μέρος εκείνο, όπου συντελείται ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα της κοινωνικής και συναισθηματικής ανάπτυξης, δηλαδή στην οικογενειακή σας ζωή ή στον απαραβίαστο μέχρι πρότινος ιδιωτικό σας χώρο.

Η διαδικασία αυτή, εάν γίνεται συστηματικά, θα επηρεάσει αργά ή γρήγορα, άμεσα ή έμμεσα όλα τα μέλη του στενού περιβάλλοντος, αλλά και την αίσθηση της αυτοδιαχείρισης και του ελεύθερου χρόνου.

Ο εγκέφαλος σας χρονικά και χωρικά απροετοίμαστος να εξοικειωθεί με τους συνεχόμενους ρόλους, όπως θα έκανε παλιότερα προς τη διαδρομή για την επαγγελματική διά ζώσης συνάντηση, σταματά να διαχωρίζει τις δυο καταστάσεις και δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη τις σκέψεις και τις προτεραιότητες.

Παράλληλα, καλείται να προσηλωθεί πολλαπλές φορές μέσα στην ίδια μέρα σε μια ακόμη οθόνη, με διαρκή οπτική επαφή, εφόσον υπάρχει ανοιχτή κάμερα, όπου αντιμετωπίζεται ταυτόχρονα και ως ομιλητής και ως ακροατής, δεδομένου ότι όλοι μπορούν να βλέπουν τους πάντες ταυτόχρονα και όχι μόνο όταν μιλούν.

Ενώ σε μια κανονική συνάντηση θα υπήρχε η φυσιολογική κίνηση και πολυαισθητηριακά ερεθίσματα θα εμπλούτιζαν την επικοινωνία, κεντραρισμένοι και στατικοί σε ένα παράθυρο κοιτάμε αφύσικα τους υπόλοιπους σε απόσταση λίγων μόνο εκατοστών, που υπό άλλες συνθήκες θα μεταφραζόταν ως οικειότητα.

Επιπλέον, εάν οι κάμερες παραμένουν κλειστές, η έλλειψη μη λεκτικών σημάτων θα επιδείνωνε την εμπειρία της επικοινωνίας και θα έκανε το μυαλό να πασχίζει για περισσότερες πληροφορίες.

Η έλλειψη διαχωριστικών μεταβάσεων και ο τεχνητός οφθαλμικός φόρτος ευθύνονται εν μέρει για το φαινόμενο του zoom fatigue (εξουθένωσης από τις τηλεδιασκέψεις)

Ανάλγητοι κάποιοι ομιλητές σε τέτοιες συναντήσεις ξεχνούν ότι η προσοχή μπορεί να επικεντρώνεται για είκοσι το πολύ λεπτά κάθε φορά δίχως διάλειμμα και αρχίζουν να διαβάζουν μακρόσυρτες παρουσιάσεις, μαρτυρικά PowerPoint και ακατάληπτα σχεδιαγράμματα, που προκαλούν όχι απλώς burnout, αλλά ακατάσχετο boreout.

Εάν χαθεί το ενδιαφέρον, οι συμμετέχοντες αρχίζουν να διαβάζουν email, να απαντούν στο messenger, να ελέγχουν τα κοινωνικά τους δίκτυα, να κάνουν παράλληλες διεργασίες, που επιβαρύνουν την κόπωση.

Οι τηλεδιασκέψεις αποτελούν κολαστήριο για όσους δίνουν υπερβολική έμφαση στην εικόνα τους προς τους υπόλοιπους, επειδή μπορούν στο προβεβλημένο παράθυρο να βλέπουν τον εαυτό τους, να παρατηρούν τις κινήσεις και τις εκφράσεις του, να ακούν τον τόνο της φωνής. Ο εγκέφαλος γίνεται κριτής, ενώ παράλληλα είναι επιφορτισμένος με όλες τις υπόλοιπες γνωστικές δραστηριότητες της συνάντησης

Και μπορεί η νευρωσική, ασταμάτητη, υποχρεωτική, αναβάθμιση των προσόντων σας, η συνεχής επικοινωνία με τους συνεργάτες να αποτελεί επιταγή των καιρών, κέλευσμα της διά βίου μάθησης, αποκύημα της εργασιακής κουλτούρας, προϋπόθεση για την αυτοβελτίωση, την αποτελεσματικότητα ή ακόμα και κριτήριο για τη θωράκιση απέναντι στις νέες, ανταγωνιστικές εργασιακές απαιτήσεις, όμως η δημιουργικότητα, η ευτυχία και η ικανοποίηση πόρρω απέχουν από όλες τούτες τις τεχνολογίες, εφόσον γίνεται ανεκτή η κατάχρηση τους.

Η ουσιαστική εξοικείωση με την πληροφορική μεταβλήθηκε σε αξίωμα επιτυχίας, ενώ λίγο πριν αποτελούσε ίδιον αποκλειστικά των μυημένων.

Η υβριδική εργασία πρόκειται να γίνει ο κανόνας και αυτό θα έχει ανυπολόγιστα οικονομικά, διοικητικά και εκπαιδευτικά οφέλη, εάν τηρηθούν τα μέτρα.

Η γνήσια όμως ανθρώπινη επαφή και η επικοινωνία ποτέ δεν προκαλούν κόπωση αλλά αποτελούν τροφή για τον εγκέφαλο μας.

Υπάρχουν μέρη, που το θνητό προσκυνά του αιωνίου τα αφανέρωτα, δίχως αμφιβολίες, ενδοιασμούς και επιχειρήματα.

Μέσα σε κατανυκτικούς ναούς και καθαγιασμένα κοιμητήρια, δίπλα σε αρχαία ιερά και σε αφιερώματα επιτύμβια.

Σε προπατορικές μυσταγωγίες και σε εξορκισμών επικλήσεις, σε λόγια ποιητικά και στων στοχασμών το αποκάμωμα.

Μα πιο συχνά στης ψυχής τα λατρευτικά καταφύγια και στις μελωδίες των ύμνων, που ημερεύουν της ανυπαρξίας το φόβο.

Στων Παθών τα εγκώμια και στων ανθρώπων τις ανείπωτες τραγωδίες. Σε νοσοκομεία φρικτά, σε ανέλπιδες προσευχές και στων θρήνων τους στίχους.

Εκεί μπορείς να ξεχωρίσεις του χρόνου τα σημάδια στων πιστών τις καρδιές και στα πρόσωπα, στων τοίχων τα σκαλίσματα και στης γης τις ρωγμές και τα χάσματα.

Κι όμως μέσα στην τόση φθορά αναδύεται απροσμάχητη μια νέα Γέννηση της Ζωής και του Θανάτου συνθηκολόγηση.

Στράτος Παπάνης

Είτε για αγώνες είτε για σχέσεις είτε για θρησκείες είναι άλλο να πιστεύεις στα θαύματα κι άλλο να χρειάζεσαι ένα θαύμα για να πιστέψεις.

Στράτος Παπάνης

Υπάρχουν κάποιοι καπηλευτές των ιδιοτήτων τους και παραχαράκτες των αδυναμιών τους, που δε διστάζουν να επικαλεστούν νόσημα, αναπηρία, μειονεξία ή κακοδαιμονία, για να κερδίσουν θέσεις, να εκλεγούν σε αξιώματα, να πείσουν ότι εξαιτίας των κοινωνικών ανισοτήτων που υφίσταται η ομάδα τους, οι ίδιοι πρέπει να τις εξαργυρώσουν με εύνοια και ειδική μεταχείριση.

Έτσι γίνονται προϊστάμενοι, βουλευτές, δημοσιογράφοι, τιμητές των πάντων, επηρμένοι, σιχαμεροί και σφουγγοκωλάριοι, λαοπλάνοι, που τίποτα ουσιαστικό δεν προσφέρουν στα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού, επειδή ακριβώς επιθυμούν τη διαιώνιση της αδικίας, για να κερδίζουν από αυτή, ως επαγγελματίες αδύναμοι.

Αγνοούν, όμως, ότι οι πραγματικά αναξιοπαθούντες έχουν τόσο βαθιά υπερηφάνεια και αυτοσεβασμό, που διεκδικούν όσα τους αναλογούν, χωρίς ποτέ υποκριτικά και ανέντιμα να εκμεταλλεύονται ή να διαλαλούν την πραμάτεια των παθών τους στα πανηγύρια των αφελών ακολούθων τους.

Όμως η τιμή είναι έννοια άγνωστη στους υπόδουλους της κολακείας και των συμφερόντων.

Στράτος Παπάνης